Voorleesverhaal over Luna de vos

Auteur: Martijn Huisman 
Luna het jonge vosje
Luna werd geboren in een klein hol in een dicht bos aan de rand van een stad. Ze was de jongste van een nest van zes vossenwelpen, en ze was de kleinste en zwakste van allemaal. Haar moeder, een mooie vos genaamd Vixen, was een bekwame jager en beschermde haar welpen fel. Haar vader, een sluwe vos genaamd Fenris, was de leider van hun familie en leerde de welpen hoe ze moesten overleven in het wild.
Naarmate Luna ouder werd, had ze moeite om haar broers en zussen bij te houden tijdens hun jacht- en verkenningssessies. Ze was klein, traag en liep vaak achterop of verdwaalde. Ondanks haar moeilijkheden was Luna vastbesloten om zichzelf te bewijzen en een sterke en slimme vos te worden, net als haar ouders. Ze oefende haar jacht- en volgvaardigheden elke dag, en ze werd geleidelijk sneller en behendiger.
Op een dag, toen Luna ongeveer zes maanden oud was, was het gezin op jacht naar voedsel toen ze een groep mensen tegenkwamen. De mensen waren jagers, die op zoek waren naar herten en andere dieren om te doden voor hun vlees. De vossen waren onmiddellijk op hun hoede voor de mensen en hun luide, luidruchtige geweren. Luna’s ouders verzamelden de welpen snel en brachten ze naar een verborgen hol diep in het bos, waar ze zich konden verstoppen en veilig konden blijven. De mensen zochten lang in het bos, maar konden geen dier vinden. Uiteindelijk gaven ze het op en verlieten het bos. Luna’s ouders waren trots op hun welpen vanwege hun moed en sluwheid, en ze beloofden altijd hun huis en hun gezin te beschermen.
Naarmate Luna ouder werd, kreeg ze meer zelfvertrouwen en werd ze vaardiger in jagen en overleven. Ze was niet langer de zwakste en kleinste van haar broers en zussen, en ze kon hen bijhouden tijdens hun avonturen in het bos. Luna was ook nieuwsgierig en avontuurlijk, en ze verkende vaak alleen het bos, ontdekte nieuwe plekken en ontmoette nieuwe dieren. Ze was moedig en onbevreesd, en ze was niet bang om risico’s te nemen.
Één jaar 
Toen Luna een jaar oud was, waren zij en haar broers en zussen op het hoogtepunt van hun jeugdige energie en nieuwsgierigheid. Ze waren altijd het bos aan het verkennen en haalden kattenkwaad uit, en hun ouders hadden hun poten vol om hen bij te houden.
Op een dag besloten Luna en haar broers en zussen op avontuur te gaan om een nieuw deel van het bos te verkennen waar ze nog nooit eerder waren geweest. Ze vertrokken vroeg in de ochtend, voordat hun ouders wakker werden, en ze renden en speelden tussen de hoge bomen en weelderige vegetatie. Terwijl ze op verkenning gingen, kwamen ze een brede rivier tegen die door het bos stroomde. Luna en haar broers en zussen hadden nog nooit een rivier gezien en ze waren gefascineerd door het snel bewegende water.
Ze wilden de rivier oversteken en zien wat er aan de andere kant was, maar ze wisten niet hoe. Luna’s oudste broer, een slimme vos genaamd Riven, stelde voor om een boomstam die in het water dreef als brug te gebruiken. Luna aarzelde eerst, maar ze vertrouwde Riven en volgde hem naar de boomstam. Terwijl ze de rivier overstaken, begon de boomstam onder hun poten te rollen en te verschuiven. Luna en haar broers en zussen waren bang en wisten niet wat ze moesten doen, maar ze hielden zich stevig vast en probeerden hun evenwicht te bewaren. Plots rolde de boomstam om en vielen de vossenwelpen in het koude, snelstromende water. Luna werd meegesleurd door de stroming en ze raakte in paniek, niet zeker welke kant boven of beneden was.
Net toen Luna dacht dat ze zou verdrinken, voelde ze een paar sterke kaken haar nekvel vastgrijpen en haar naar de oppervlakte trekken. Ze deed haar ogen open en zag dat het haar moeder, Vixen, was die het gehuil van haar welpen had gehoord en hen kwam redden. Vixen zwom naar de kust met Luna in haar kaken en ze zette haar voorzichtig op de oever. Luna was geschokt en bang, maar ze was haar moeder ook dankbaar voor het redden van haar leven. Vixen was boos op Luna en haar broers en zussen omdat ze op avontuur gingen zonder het aan iemand te vertellen, maar ze prees hen ook voor hun moed en vastberadenheid. 
Ze zei dat ze altijd voorzichtig moesten zijn en nooit de gevaren van het bos moesten onderschatten. Luna en haar broers en zussen hebben een waardevolle les geleerd van hun avontuur en ze beloofden altijd voorzichtig te zijn en naar het advies van hun ouders te luisteren. Ze bleven op verkenning gaan en plezier maken in het bos, maar ze zorgden er ook voor dat ze altijd veilig waren.
Het nest verlaten
Toen Luna twee jaar oud was, besloten haar ouders dat het tijd was voor haar en haar broers en zussen om het hol te verlaten en hun eigen gezin te stichten. De broers en zussen gingen allemaal hun eigen weg en Luna bevond zich voor het eerst in haar leven alleen in het bos. In het begin was Luna bang en onzeker van zichzelf. Maar ze besefte al snel dat ze sterk en capabel was, en dat ze in haar eentje kon jagen en overleven. Ze sloot vriendschap met de andere dieren in het bos en ontmoette zelfs een knappe vos genaamd Shadow, die haar partner werd.
Samen hadden Luna en Shadow een nest jongen, en ze voedden ze op om net als hun ouders sterk en sluw te zijn. Luna was een liefhebbende en toegewijde moeder en ze leerde haar welpen alles wat ze wist over overleven en jagen. Naarmate de jaren verstreken, groeide en breidde de stad in de buurt zich uit en werd het bos steeds kleiner. Luna en haar familie moesten zich aanpassen aan hun veranderende omgeving en ze leerden samen met de mensen in de stad te leven. Luna en Shadow leerden hun welpen voorzichtig te zijn in de buurt van mensen, maar ze lieten ze ook zien dat niet alle mensen slecht zijn. Sommige mensen waren aardig en vriendelijk, en ze bleven soms zelfs even staan om te kijken naar hun mooie vachten.
Luna en Shadow werden samen oud en ze zagen hun welpen en kleinwelpen opgroeien en bloeien. Uiteindelijk werden ze geliefd en bewonderd door zowel de mensen als de dieren in de stad, en ze leefden nog lang en gelukkig.
Einde.

Reacties zijn gesloten.